Leones ubi vivant. Leo indicus (subspecies Panthera leo goojaratensis) non iam invenitur nisi in civitatis Gujarat regione tutelari, quae appellatur Gir. Ibi adhûc vivunt aliquot centum leones. In Africâ autem leones feri nascuntur in regione, quae sita est in meridie desertorum Saharae, ibîdem adhûc vicunt quattuor subspecies leonum variae. Decenniis ante iam exstinctae sunt leonis subspecies, quae Panthera leo barbaricus et Panthera leo melanochaita nuncupatae fuerunt pergrandes et speciosissimae. Eaedem inhabitaverant tesqua Africae orientalis et occidentalis.

Humanâ prole immodicê augescente leones magis magisque rediguntur in paucas regiones tutelares. Quibusdam in fabulis leo falso narratur versari in zangalis aliisve silvis densis; sed reverâ talibus in plăgîs Rex bestiarum rarissimê invenitur. Idem e contrario amat aperta tesqua graminosa et latissima, ubi investîgat bestias praedandas praecipuas, quales sunt bubali, zebrae, antholopes, praesertim connochaitae (quae vulgo gnou dicuntur). Sed etiam in montibus Africanis leones versantur, in altitudinibus summum quattuor milium metrorum.

Structura corporis. Leones mares et feminae inter se valde differunt. Qualis differentia a biologis dicitur dimorphismus sexualis. Mares in capite, partim etiam in abdomine exornati sunt iubâ mirabili maximêque magnificâ. Iidem praeterea tricenis vel quingenis partibus centesimis maiores sunt feminis iubarum expertibus.

Leones adulti pendunt summum 250 chiliogramma. Qui longi sunt (caudâ inclusâ) tria fere metra, altitudine umerorum unius summum metri. Leones sunt corporis ponderosi et compacti. Currere possunt summum sexagena chiliometra per horam, sed tantam celeritatem tantummodo per aliquot centum metra possunt servare.

Pellis catulorum leonis lineamento suo similis est pelli leopardorum; quod lineamentum primo anno aetatis evanescit. Pellis autem leonis adulti tenore est fulvo-fusco. Cauda longa est fimbriâ finali crassâ et nigris pilis obsita.

Leones feri aetatem assequuntur circiter quindecim annorum, in hortis autem zoologicis nonnulli leones assecuti sunt aetatem viginti quinque annorum.

Oculi leonum pupillis sunt rotundis, cum alii felidae habent pupillos rimis aut ovis similes. Lingua leonina in parte superiore instructa est denticulis corneis, quibus caro bestiarum captarum de ossibus radatur.

Leonis brancae anteriores sunt robustissimae: quae decies robustiores sunt quam manûs hominum. Uno ictu earum leo bestiae captae, velut zebrae, potest frangere cervîcem. Sicut omnes felidae leo currit in digitis pedum, qui hac de causâ sunt tomentosi.

Leonis organa sensuum perbene operantur, praecipuê leo videt per tres dimensiones, videt etiam tempore nocturno necnon sonos audit auribus in directiones versus.

Nutritio
Leae venari solent gregatim. Quae venantes bestiam maturê eligunt et agmine circumsaepiunt. Cum una aut duae leaenae bestiam praedandam fugant et abigunt, ceterae exspectant, dum illa bestia sibi adigatur. Bestia praedanda autem novis aggressoribus conspectis se vertit, ut fugiat, sed videt se esse circumclusam. Non potest, quin praebeat latus suum violabile leae, a qua brancam impingente statim occîditur. Nam lea mordendo discindit arteriam bestiae captae collarem, ut mors fiat sanguine effuso.

Haec ratio venandi gregalis est necessaria, quia lea sola bestiam plerumque non tam diu potest persequi, ut capiat.

Bestia occîsa a toto agmine plerumque ad locum tranquillum et umbrosum trahitur, ut ibi communiter devoretur. At tempore siccitatis, quo nutrimenta sunt rariora, leones mares principatum devorandi postulant. Secundo loco licet feminis devorare, ultimo demum locum catuli leonini. Si summa est penuria nutrimentorum, primo catuli leonini fame moriuntur.

Leo sibi non temperat, quin carnem quoque comedat bestiae a se non captae.

Praeterea leo degluttire solet bestias minores, velut lepores, si valdê famelicus est, etiam aves, immo insecta. Eximiê autem cupit devorare carnem animalium ruminantium, quorum viscera multa vitamina continentia primo loco devorat. Leones adulti summum viginti chiliogramma carnis possunt degluttire.

Paucae tantum et minus vehementes fiunt pugnae, quibus de ordine decertatur, inter mares eiusdem gregis. E contrario leones alicuius agminis fatali cum vehementiâ pugnant cum leonibus alienis vagantibus, qui volunt se agmini adiungere. Si tales ‚invasores’ victoriam peperêrunt, saepe catuli ducis praecessoris necantur; hic mos, qui nobis crudelis videtur, in naturâ saepe potest observari.

Si quo in agmine aliqui leo moritur, in eius locum supponitur catulus. At ceteri leones iuvenes omnes necesse est anno aetatis secundo aut tertio agmen relinquant, ut condant proprium agmen aut se adiungant agmini alieno, cum leænae iuvenes remaneant in agmine suo originali. Cynegesium autem leoninum, quod complectitur circiter 100 chiliometra quadrata, necesse est contineat sat multos fontes et locos umbrosos.

Leones mares non pubescunt ante annum aetatis quintum aut sextum neque antea in agmen alienum cooptantur. Antequam maturitatem assecuti sunt, leones plerumque solitarii (nomades) per tesqua vagantur. Tales nomades saepe inter se consociantur ad parvos greges formandos posteaque sibi expugnant gregem feminarum cum cynegesio.

Rugiunt leones, ut alienis leonibus deterritis cynegesium suum defendant. Rugitus leoninus audiri potest per complura chiliometra. Leaenae autem potius rugiunt, ut inter se communicent de directione invenienda.

Homine excepto vix aliud animal impetum facit in leonem adultum. Leones plerumque pugnant contra alios leones rivales. At interdum vehementer etiam pugnant cum hyaenis aliisque bestiis commensalibus, ut defendant praedam suam.

Saepius leones iam cultae sunt ut bestiae domesticae, quod bene fieri potest propter eorum mores sociales. Prius multa templa erant, quae custodirentur a leonibus. At iidem cum degluttiant ingentes copias carnis, numquam diutius ab hominibus colebantur.

Leones sunt quidem bestiae die activae, sed venari mâlunt horis vespertinis aut nocte ineunte.

Prolis leoninae propagatio. Leaenae pubescunt tres aut quattuor annos natae catuliuntque per totum annum quibusdam pausis interpositis. Quae post spatium graviditatis 100 vel 120 dierum pariunt binos aut quinos catulos. Leunculi neonati pendunt 1,0 vel 1,4 chiliogramma, lactant per annum dimidium, primo caeci sunt, post duas demum septimanas oculos aperiunt. Propter nutrimenti penuriam aut parentum negligentiam vicenae tantum partes centesimae catulorum assequuntur aetatis annum secundum. Tamen catuli superstites sufficiunt ad numerum leonum agminis servandum. Leunculi tres menses nati unâ cum matre primas faciunt expeditiones. Leo autem anniculus instructus iam est dentaturâ permanenti, quo non iam sit matri obnoxius; tamen plerumque per unum aut duos annos in agmine remanet.

Sufficiant haec in praesenti de leone rêge bestiarum animali nostrae sedis interretialis insigni.

Tramen ascendi in statione secundâ. Tramen secundum erat vacuum, in primo Hanna stabat apud aurigam. Cum dubitassem, in quonam tramine considerem, denique decrevi, ut sederem in posteriore. Quo in tramine speravi fieri posse, ut cum Hanna privatim agerem, ut eam amplecterer et oscularer. At Hanna non vênit. Quae procul dubio viderat me in statione praestolatum tramen inscendisse. Itaque tramen constiterat. At Hanna remansit apud aurigam, quocum confabulans iocabatur. Quod vidi.

Tramen unam stationem post aliam praetervectum non constitit. In iisdem nemo stabat et exspectabat. Viae erant vacuae. Sole nondum exorto sub caelo albo in lumine pallido omnia pallebant: domus, autocineta in areis stativis collocata, arbores recenter virescentes, frutices florentes, cortina gasica, montes remoti. Tramen lentê promovebatur; haud scio an horarium dispositum sit secundum tempora vehendi et sistendi, ut necesse esset tempora vehendi prolongare, quia deessent tempora sistendi. Ego inclusus eram in tramine, quod lentê promovebatur. Primo consedi, deinde in loco altiore collocatus conabar oculos in Hannam defigere, tam vehementer, ut eadem quodammodo sentiret per ipsum dorsum se a me aspici. Aliquanto post illa se convertit meque intentê aspexit. Deinde perrexit colloqui cum aurigâ. Tramen continuo promovebatur. Post vicum Eppelheim orbitae transviales non iam inerant ipsi viae, sed transpositae erant in aggerem ruderatum. Tramen acceleratum est, ut êderet sonum aequum, qualis auditur e tramine ferriviario celeriter promoto. Scivi transviam ducere per complures vicos alios, denique ad oppidum Schwetzingen. At mihi visus sum exclusus, eiectus esse e mundo communi, ubi homines habitarent, laborarent, amarent. Quasi condemnatus essem, ut in curru vacuo sedens veherer sine fine.

Tum vidi stationem, casulam exspectatoriam in campo constitutam. Manu detraxi lineam, qua conductores aurigae indicare solent tramen esse sistendum aut fieri posse, ut proficiscatur. Tramen constitit. Neque Hanna neque auriga tinnitu exorto ad me spectaverant. Cum escendi, illi mihi visi sunt me aspectare ridentes. Sed hoc non certê scivi. Deinde tramen profectum est; quod oculus secutus sum, usque dum primo post locum demissum, deinde post collem evaderet. Stabam inter aggerem et viam, campis, arboribus pomiferis, in loco remotiore erat officina hortulani, cui inerant aedes topiariae. Aer erat recens. Qui erat completus avibus friguttientibus. Super montibus caelum candidum fulgebat colore roseo.

Iter transviale mihi videbatur fuisse malum somnium. Nisi clarâ memoriâ retinerem ea quae post istud iter facta sunt, haud scirem an crederem idem reverâ nihil fuisse nisi malum somnium. Cum stabam in statione, audiebam aves friguttientes, videbam solem exoriri, mihi videbar e somno excitari. At non necessario animus tuus levatur, si e malo somnio excitatus es. Interdum enim eo demum, quod experrectus es, verê sentias, quam horribilem rem somniaveris, immo nescio an sentias, somnians quam horribilem inveneris veritatem. Domum profectus lacrimas profudi nec ante desii lacrimare quam Eppelheim advêni.

Domum ii pedibus. Aliquoties frustra petivi convectionem. Cum itineris fecissem dimidiam ferê partem, tramen transviarium me praetervectum est. Quod erat frequens. Hannam non vidi.

Quam exspectavi horâ duodecimâ in scalarum parte initiali ante eius habitaculum, animo tristi, anxio, iracundo.

"Num denuo te a scholâ apoculas?"

"Feriae mihi sunt. At tu mâne quid fecisti?"

"Quid ego fecerim bene mâne?"

"Quare simulasti me tibi ignotum esse? Volueram…"

"Mene simulasse te mihi ignotum esse?" Mulier conversa me aspexit vultu frigido. "Tu me noluisti cognoscere. Tramen secundum inscendisti, quamvis vidisses me esse in primo."

"Quare ego primo die feriarum horâ quartâ et dimidiâ matutinâ profectus sum in oppidum Schwetzingen vecturus? Scilicet me tibi voluisse gaudium parare inopinatum, scilicet me sperasse te esse gavisuram. In alterum tramen inscendi, quia…"

"En puerum misellum. Te iam horâ quartâ et dimidiâ surrexisse, et ipsis feriis." Numquam antea eam audiveram ironicê loquentem. Hanna capite abnuit. "Unde ego sciam, quare tu veharis in oppidum Schwetzingen. Unde ego sciam, quare tu simules me tibi ignotam esse. Haec est res tua, non mea. Numquid vis?"

Describere nescio, quam vehementer indignatus sim. "Non aequê te geris, Hanna. Scivisti, oportet te scivisse me tramine non vectum esse nisi propter te. Curnam credis me simulasse te mihi ignotam esse? Si te mihi nôtam esse dissimulare voluissem, non vectus essem illo tramine."

"Ah, iam desiste a me. Iam tibi dixi tuam rem tractandam esse a te, non a me." Hanna ita se collocaverat, ut inter nos esset mensa coquinaria, oculis, voce, gestibus indicavit me esse invasorem, flagitavit, ut abirem.

In stibadio consedi. Cum mihi malefecisset, postulaveram, ut rationem redderet. At non assecutus eram, ut illa rationem redderet. Pro eo, ut se excusaret, me vituperavit. Necnon animus meus coepit deminui. Num Hanna rectê iudicavit, non obiectivê quidem, sed subiectivê? Num illa sententiam meam falso intellegere potuit, num necesse erat, ut falso intellegeret? Num illam laesi, invitus quidem, tamen laesi?

"Doleo, Hanna. Omnia male successerunt. Nolui te laedere, sed videor…"

"Viderisne? Sentin’ te videri me laesisse? Tu non potes me laedere, tu non. Tun’ tandem abeas? Ego laboravi, volo balneum sumere, velim omittas me." Me aspexit vultu acerbo. Cum non surgerem, umeros concussit, se convertit, aquam in pyelum defluere sivit, vestimenta exuit.

Nunc surrexi et abii. Cogitavi me abire in sempiternum. Sed post semihoram denuo steti ante Hannae habitaculum. Illa me immisit, et ego omnem culpam in me transtuli. Me egisse temere, sine respectu, sine amore. Me intellegere, cur illa laesa esset. Me intellegere, cur illa non laesa esset, quia ego illam non possem laedere. Me intellegere, cur ego illam laedere non possem, sed illa non posset pati mores meos. In fine ego felix fui, quod illa concessit se laesam esse a me. Nam inde apparuit illam non tam socordem, tam incuriosam esse quam esse simulaverat.

"Ignoscisne mihi?"

Illa annuit.

"Amasne me?"

Iterum annuit. "Pyelus adhuc plenus est. Veni huc, te lavabo."

Postea deliberavi, num illa aquam in pyelum defluere sivisset, cum scivisset me rediturum esse. Num illa se exuisset, cum scivisset me hoc non posse oblivisci ideoque rediturum esse. Num illa nihil voluerat nisi superare mecum de potestate luctata. Amore perfructi cum unâ iacebamus, ego Hannae narravi, cur non inscendissem tramen primum, sed secundum. Tum illa me cavillabatur. Vin’ tu ipso in tramine transviali rem mecum agere? Puerule, puerule!" Quasi de nihilo rixati essemus.

At ex hac rixâ effectum est nonnihil. Non sôlum hac lite superatus eram. Post brevem pugnam hastam abieceram, cum illa minaretur me a se repulsum iri, a se aversum iri. Septimanis sequentibus ne breviter quidem pugnavi. Illâ minante sine condicione statim desii resistere. Omnem culpam in me transtuli. Concessi errores, quos non commiseram, proposita confessus sum, quae numquam mihi fuerant. Hannae animus si factus erat durus et frigidus, ego eandem mendîci more rogitabam, ut remollesceret, ut mihi ignosceret, ut me amaret. Interdum mihi videbatur ipsa dolere animo suo frigescente atque rigescente. Ipsa desiderare fervorem mei, qui me excusare, obsecrare, flagranter affirmare non desinerem. Interdum autem cogitabam eam nihil facere nisi triumphum agere de me. At sive placuit sive displicuit optio mihi erat nulla.

Fieri non potuit, ut de hac re cum Hannâ colloquerer. Si de rixando colloquebamur, nova rixa excitabatur. Semel bisve illi scripsi longas epistulas. At illa nihil respondit et cum interrogassem, cur nihil responderet, Hanna dixit: "Vin’ denuo rixari?"